​

​

​

​

​

 

Joost pleegde zelfmoord. De man met bril, trui met col, wilde lokken. Zijn ogen kenden het achter een glimlach verborgen verdriet. Joost was niet van ijs. Ik heb zijn boeken nooit gelezen, maar iemand van ijs pleegt geen zelfmoord. Zo iemand weet dat het leven niet erger is dan de dood. Joost leek me eerder van tabak. Hij had zichzelf opgerookt als een sjekkie. 

 

Theo pleegde geen zelfmoord, want werd gedood op straat. Neergestoken wegens wat gekletter in de krant. Een zelfmoordenaar kiest nooit voor tirades. Hij probeert juist aan tirades te ontsnappen. Met behulp van drugs of boeken of esoterie. Theo was evenmin van ijs. Zo iemand kent geen kwaadheid of droefenis ten slotte. Theo leek me eerder van springstof. Een klein commentaar kon een vlam doen vatten. 

 

Mohammed pleegde geen zelfmoord, maar had wel dood kunnen zijn. Door een kogel van de ME of een lynchpartij op straat. Niemand weet of hij boeken schrijft. Wel dat hij zich laat leiden door God. Ook Mohammed blijkt niet van ijs. Zo iemand houdt de Goden immers ver van zich vandaan. Mohammed lijkt me eerder een zeef. Alles van waarde verdwijnt tussen de handen.

 

Ooit zal elk mens verdwijnen in de sneeuw. De één schreeuwt, de ander steekt, een zelfmoordenaar vertrekt op klaarlichte dag. Niemand is van ijs.

​